Het innerlijk kind, dit klinkt voor velen van ons nog wat zweverig. Waarom gaan wroeten in het verleden, als we daar al niet meer zijn? Dit zijn uitspraken die ik vaak hoor, maar wat men niet weet, is dat we vooral veel beslissingen maken in het dagelijkse leven, wat gebaseerd is op het verleden. Vaak zijn het ook nog niet eens hele bewuste keuzes, omdat het innerlijk kind lang niet altijd in ons bewustzijn zit. Het zit merendeels niet in ons actieve bewustzijn dan wel. Daarom is het ook zo ongrijpbaar en snappen de meeste dit niet zo goed.
Het beschadigde innerlijk kind
Het beschadigde innerlijk kind kan je ook zien als een disregulatie van het zenuwstelsel. Iets wat het brein heeft bestempeld als 'onveilig' en dit ligt opgeslagen in het celgeheugen van ons lichaam. In de begin periode van ons leven (0-7jaar) is het brein nog vol in ontwikkeling en zal de prefrontale cortex in een rap tempo doorgroeien en verbindingen leggen. In de prefrontale cortex ligt de mogelijkheid om beslissingen te nemen, dit is het rationele brein. Zelfregulatie kan daarom nog niet worden verwacht van kinderen onder de 7 jaar. Dit is nog niet mogelijk als je kijkt naar de verbindingen die daarin nog niet zijn aangelegd. Als dit wel wordt verwacht (doe eens rustig, beheers je, houd je in, doe niet zo gek, zit stil, huil niet zo, gestraft worden, genegeerd worden, weggestuurd worden etc) dan vragen we iets van kinderen wat nog niet binnen het vermogen ligt en ontstaat er stress. Juist bij stress vraagt het weer om regulatie en zal het gedrag, wat de volwassenen op dat moment juist afstrafte, nog meer versterkt worden, omdat het kind maar één ding vraagt: help mij, mijzelf te begrijpen en stel mij veilig. Valideer mijn emoties, houdt mij vast, blijf aanwezig en oordeel niet.
Een kind is afhankelijk van de ouder, als het gaat om wat het voelt en hoe hiermee om te gaan. Een kind denkt nog vrij weinig, maar voelt vooral heel veel en dit kan enorm overweldigend zijn. Als volwassenen deze gevoelens en sensaties afwijzen, omdat we vinden dat een kind bepaald gedrag moet vertonen, wat meer sociaal gewenst is, zal het kind zich onveilig gaan voelen, bij wat het voelt. Dat betekent dat het emotionele brein (limbische brein) registreert, dat emoties ervaren iets 'slechts' is, want ouders/verzorgers maken hier geen verbinding mee en zodra er geen verbinding wordt ervaren door een kind, ervaart het ook geen liefde, ook al voelen de ouders nog zo veel liefde voor een kind, het bericht wordt anders beleefd.
Als een kind geen liefde ervaart, zal het kind die delen, waar geen verbinding mee werd gemaakt, afsplitsen. Zo creëren we muren, blokkades en donkere delen die niet gezien mogen worden. Zo ontstaat ook een laag zelfbeeld, weinig zelfvertrouwen, moeite met je eigen grenzen te voelen en te respecteren. schaamte voor wie je bent, Moeite om voor jezelf op te komen en de ander is altijd belangrijker dan jij. We zijn als volwassenen nog steeds afhankelijk van de mening van een ander, omdat die verankering van eigenwaarde er niet is ingelegd. Zo blijven we getriggerd raken vanuit het verleden, maar ervaren we dezelfde gevoelens in het heden.
Dit zijn overlevingsmechanisme die we over de jaren hebben opgedaan, die zo nodig waren om ons toch door bepaalde situaties heen te helpen. Dit noemen we ook wel het 'ego'.
Iemand met een groot 'ego', heeft een hoop te verdedigen, ervaart een hoop onveiligheid om daadwerkelijk zichzelf te kunnen zijn.
Vluchten, vechten en bevriezen
Wanneer ons brein iets als onveilig heeft bestempeld, ligt dit opgeslagen in ons celgeheugen. Dit is nodig, omdat als er weer een soort gelijke situatie zich aandient, komen wij direct in actie. We moeten ons verdedigen en er is geen tijd om na te denken. Het innerlijk kind in ons, vraagt op dat moment om regulatie, maar omdat dit destijds niet heeft ervaren, zijn wij in die onbewuste staat ook niet in staat om onszelf te zien. We zijn dan uit de verbinding met onszelf en zullen verdedigen wat we moeten verdedigen. Of dit nou emotioneel of fysiek is, ons brein kent het verschil niet. Echter is dit wel voelbaar in ons lijf. We verstijven of blokkeren. We voelen een brok in onze keel. Knoop in onze maag. We worden onstabiel of verstrakken in onze buik, nek, schouders, kaken, heupen en bovenbenen. In onveilige situaties vluchten wij, we vechten of we bevriezen als vluchten en vechten niet mogelijk is. Uiteindelijk als de onveilige situatie voorbij is, zal er een ontlading ingang gezet worden, maar de ontlading is nou juist net hetgeen, waar we vanaf gekoppeld zijn. Dit zijn namelijk onze emoties. zodra wij niet ontladen en alle emoties niet kunnen verwelkomen, blijven we dus sluimerend in een alerte staat van zijn (bevriezing), omdat we nooit het signaal van veiligheid konden ervaren vanuit co-regulatie door onze ouders/verzorgers. Dit wordt zo normaal, door het grote aanpassingsvermogen van het lichaam, dat we niet eens meer voelen dat we zo alert zijn. Totdat we zo ver over onze grenzen zijn, dat we compleet leegstromen. Burn-out en depressies zijn hier vaak een gevolg van, maar ook verschillende soorten ziekte zijn hieraan gekoppeld.
Bij een alerte staat van zijn (sympathisch zenuwstelsel), produceert ons lichaam meer adrenaline en cortisol, omdat we in beweging moeten kunnen komen. Als dit niet het geval is, omdat we blijven bevriezen, omdat we onze emoties blijvend onderdrukken en onszelf blijven wegcijferen, blijft ons lichaam chronisch in hogere levels van cortisol en adrenaline, met als gevolg dat onze organen en bloeddruk hieronder gaan lijden. Als ons zenuwstelsel veiligheid ervaart en we de situaties hebben kunnen afronden, omdat ontlading wel heeft kunnen plaatsvinden, doordat onze ouders (of wijzelf op latere leeftijd) wel konden verbinding met ons, ontstaat er weer rust, balans en meer zelfvertrouwen (parasympathisch zenuwstelsel). En in rust ligt het zelfherstellend vermogen van het lichaam.
Verbinding
Zodra de aspecten van verbinding aanwezig zijn, zal een kind zich emotioneel gezond ontwikkelen. Is het in staat om zichzelf in moeilijke momenten te reguleren. Behoudt het eigenwaarde, zelfvertrouwen en creëert het een empatisch vermogen in relatie tot de ander.
We zullen ons uiteindelijk gelukkig voelen en zijn we in staat om ons hart te blijven volgen ipv ons tegen te laten houden door angst.
Daarom is het zo enorm belangrijk om er emotioneel voor jezelf te kunnen zijn. Om jezelf veilig te gaan voelen bij wat je voelt. Om jezelf te leren dragen en tegemoet te komen in je behoeftes en verlangens. Om de innerlijke moeder en vader te worden over je innerlijk kind.
Als jij jezelf begrijpt, begrijp je mij. Als jij jezelf lief hebt, kan je mij liefhebben. Als jij jezelf ziet, kan je mij zien. Zodra jij jezelf helemaal aanneemt zoals je bent, met alle delen, kan je mij volledig laten zijn wie ik ben. Zo ervaren we een diepe verbinding met onszelf en met de ander, waardoor we echt werken aan een mooiere wereld.
Commentaires